BARDZO PROSIMY WSZYSTKICH LUDZI DOBREJ WOLI O PRZEKAZANIE 

NA LECZENIE I REHABILITACJĘ NASZEJ CÓRECZKI.

Jeżeli wśród Wa są osoby, które chciałyby nam pomóc w zbieraniu 1 % na leczenie

   Zuzi, to bardzo prosimy o Wasz kontakt z nami. Mamy wydrukowane ulotki
   na 1% dla Zuzi. Jesteśmy w stanie przysłać każdą ilość.
  Zapewniamy o swej wdzięczności i modlitwie.

św. Filaret metr. moskiewski

 

 Troszkę minęło czasu od naszego ostatniego wpisu. Jednak za ten czas troszkę się podziało.
 Tak jak wspominaliśmy wcześniej, nasza Zuzia od jakiegoś czasu miała katar. Jej prawa dziurka w nosku była od jakichś ok 2 miesięcy coraz bardziej niedrożna. Psykaliśmy różnymi specyfikami, medykamentami, odciągaliśmy smarki specjalną rurką z wężykiem, który wkłada się do ust i odsysa wydzielinę.
Ciężkowato było jej oddychać, szczególnie w nocy. W dzień była jak najbardziej normalna, wesoła, denerwowała wszystkich jak zwykle i.t.d.
8 lutego postanowiłem jednak coś z tym zrobić. Położyłem Zuzię na moich kolanach, wziąłem latarkę i zajrzałem do noska. No i zobaczyłem KASZMAR !!! Cała jej prawa dziurka była po prostu niedrożna, zatkana. Krysia pojechała i wzięła skierowanie do laryngologa, tu u nas w Siemiatyczach. Na następny dzień, 9 lutego pojechaliśmy do wspomnianego laryngologa. Oczywiście Zuzia broniła się jak mogła przed grzebaniem jakimiś tam narzędziami w jej ślicznym nosku. Laryngolog stwierdził, że Zuzia ma w nosku "ciało obce" 🙁
Nie dał rady niestety tego wyjąć, bo po prostu nie miał czym. Wypisał skierowanie na oddział laryngologii w DSK Białystok. Powiedział, że oni będą mieli czym to wyjąć i pewnie od razu po tym wrócimy do domu.
 Dosłownie za godzinę spakowaliśmy się i pojechaliśmy do DSK w Białymstoku na OTL. Po drodze zadzwoniłem do dr.A.M., która w DSK przyjmuje nasze dzieci w poradni mukowiscydozy. Załatwiła nam to, że lekarz na oddziale OTL wiedział o naszym przyjeździe i o tym, że Zuzia jest chora na muko.
 Przyjęli nas na Izbie Przyjęć i odesłali na oddział. Tam o dziwo spotkaliśmy panią doktor o nazwisku Topolska. Potem okazało się, że mamy wielu wspólnych znajomych a nawet jakichś tam kuzynów.
  Niestety doktor Topolska również stwierdziła, że Zuzia ma ciało obce zgodnie z sugestią laryngologa z Siemiatycz i tak jak on nie dała rady wydostać tego czegoś. Powiedziała, że jest to coś miękkiego i prześwitującego na niebieskawy kolor. Pomyśleliśmy, że pewnie jest to jedna z kuleczek z masy do modelowania, którą na jesieni sam jej kupiłem. Lepiła z tego wspaniałe rzeczy. Myśleliśmy, że to właśnie to. Oczywiście Zuzia przeżyła w tym dniu kolejną traumę dłubania w nosie.
 Na koniec tego dnia pani doktor stwierdziła, ze nie da się tego w taki sposób usunąć i dlatego proponuje zostanie w szpitalu do dnia następnego. Niestety nie było wyjścia i zostaliśmy. Krysia została w szpitalu, a ja musiałem wracać do domu, bo następnego dnia niestety były obowiązki w szkole, parafii i inne obowiązki.
 Rano po obchodzie zabrali Zuzię. Dostała narkozę, była intubowana i zaczęło się… trwało to godzinę, która była jak wieczność. Przywieźli do sali i niestety pai doktor Topolska, która robiła rewizję nosa powiedziała, ze musieli jej dokładnie oczyścić właśnie tą zatkaną prawą dziurkę w nosie. Okazało się, że niema tam ciała obcego, tylko jest bardzo przerośnięta śluzówka i cały kanał polipów aż w głąb do tego małego języczka w gardle. Myślę, że domyślacie się co wtedy czuliśmy i co przeżyliśmy.
 Mukowiscydoza zaatakowała. Wiecie, że jest to jeden z najczęstszych objawów muko. Niestety u Zuzi wylazło to o wiele za wcześnie. Spodziewaliśmy się tego w wieku np. 13-15 lat, a nie w 3 lata i 8 m-cy. Na następny dzień wyznaczono tomografię komputerową. W czasie pobytu w szpitalu Zuzia często pytała czy nikt już do niej nie przyjdzie, czy nie będą jej nic robić, ja już z nie chcę…
 Zaniosłem ją sam na tomografię i wniosłem do środka. Płakała i prosiła…Pamiętam jak podawano jej narkozę a ona więdła na mich rękach… Zostawiłem i wróciłem do Krysi. Czekaliśmy… Oddali nam, położyli do łóżeczka i zawieźliśmy ją z powrotem do sali. Spała…Włączyli Zuzi antybiotyk. Przy pierwszym zabiegu pobrano jej z rurki intubacyjnej wymaz i niestety okazało się, że Zuzia ma pojedyńcze pałeczki pseudomonasa, gronkowca i paciorkowca.
 Zaczęliśmy się znowu martwić, szczególnie pseudomonasem. Mieliśmy nadzieję, że włączony antybiotyk pomoże. Podawano go 3 x dziennie.
Potem dostaliśmy propozycję różnych wyjść z sytuacji od naszej dr Topolskiej. Mogliśmy zostać w szpitalu i dokonać reszty procedura lub wrócić do domu z antybiotykiem na 10-12 dni i potem wrócić. Wybraliśmy pierwsze wyjście. Dostaliśmy lepszą salę, łóżko do spania dal nas i własną łazienkę. Taka nawet fajna izolatka.
Pani docent tego oddziału, która jest prawą ręką pani profesor poprosiła mnie do siebie o opisała wynik tomografii.
 Okazało się, że Zuzi zatoki są prawie w 100% założone. Polipy, mukocele i inne badziewia. Oznajmiła, że planują operację na wtorek 15 lutego.
Tak trwaliśmy do tego 15-go. Tego dnia było u nas święto Spotkania Pańskiego-Gromnicy. To wola Boża, Jego plan, że to właśnie w ten dzień, w dzień święta Bogurodzicy miała odbyć się operacja. Prosiliśmy wielu naszych znajomych księży i innych osób o modlitwę w tym dniu za Zuzię i za nas żebyśmy wytrzymali i tą kolejną próbę w życiu.
Tego dnia Zuzia dostała tabletkę (tzw głupi Jaś) po której zaczęła się fajnie zachowywać, śmiać i była taka fajniutka.
 Drzwi sali operacyjnej zamknęły się o 9.45,… Po trzech godzinach Zuzia wróciła do sali. Spała do 19.15. Wspaniale było być koło niej i słuchać jak oddycha, choć tylko przez usteczka. Nosek był cały zatkany opatrunkami.
 Po wybudzeniu poprosiła siku. Siedziała na nocniczku i oglądała bajkę na laptopie. Wspaniale było czuwać nad nią i cieszyć się jej oddechem. Następny dzień był dosyć spokojny. Zuzia pilnowała by opatrunki nie wypadły jej z noska i bardzo się tym przejmowała. Najtrudniej jednak było jej spać w nocy, ale jakoś było. Dwa dni po operacji nadeszła chwila wyciągania tego wszystkiego z noska.
  Bandaż i te opatrunki, które były głębiej włożone jakoś dało się szybko usunąć. Najciężej było jednak z czyszczeniem i odsysaniem skrzepów z noska takim specjalnym ssakiem.
Wtedy Zuzia najbardziej krzyczała, płakała i cierpiała. Pani doktor była nieugięta, a trzymało Zuzię 3 osoby. Koszmar !!!
 Jakoś poszło. Mama nie dała rady i dlatego z Zuią był tatuś. Nie wyobrażacie sobie ile takie dziecko ma siły.
 Następny dzień był taki sam i znów czyszczenie i płukanie noska. Następny to też ta sama procedura, ale już musiała być mama, bo tatuś miał nabożeństwo. Przyszła sobota 19 lutego i zabrałem moje dziewczyny do domu.
 Zuzia czuje się wspaniale. Rozrabia, denerwuje nas wszystkich, rządzi jak tylko się da. Najważniejsze jednak, że oddycha całym noskiem i pełną piersią.
Dziękujemy wszystkim za wsparcie, modlitwy, telefony, odwiedziny w szpitalu. Za to, że fizycznie (ale nie duchowo) obcy ludzie, nasi parafianie w tym trudnym dal nas czasie byli razem z naszymi chłopcami. Przynosili im jedzenie, robili zakupy, spali razem z nimi i wiele innych dobrych rzeczy. Najbardziej dziękujemy cioci Grażynce, Joli, naszemu Edziowi za to, że tak cierpiał razem z Zuią i pewnie płakał wtedy kiedy ona i nie tylko. Dziękujemy cioci Halince(siostrze Krysi) i wujkowi Andrzejowi z Białegostoku. Cieszymy się ,
że spotkaliśmy takich wspaniałych lekarzy, którzy okazali się cudownymi ludźmi i fachowcami.

To wszystko jednak mamy dzięki Bogu i Boskiej Opatrzności, która czuwa na Zuzią.

 Tak cudownie jest widzieć, słyszeć i czuć JAK ONA ODDYCHA 🙂 Dar życia…